پینوکیو … چوبی بمون، دنیای آدما سنگیه.

نمیدونم به چه علت و دلیلی دارم کم کم حس های ترسم رو  از دست میدم.من معروف بودم به این که از مرگ میترسم،از بیکاری میترسم،از بی پولی میترسم،از تنهایی میترسم و در مجموع اگر میخواستم لیستی از ترس هام رو بنویسم به اندازه طومار امضاهای تغییر نام خلیج عربی به فارس میشد.ولی دیگه الان نمیترسم.دیگه از هیچ چیزی نمیترسم و استرس هیچ چیزی رو هم ندارم.اگر بیکار شدم یه کار جدید پیدا میکنم با حقوق کمتر،یه لقمه نون کمتر میخورم و کمتر خرج میکنم و اگر هم قراره تنها باشم بزار باشم.دارم یاد میگیرم بتونم تنهایی هم لذت ببرم از زندگیم.کل حرفم اینه که دیگه از هیچی نمیترسم،شاید ته دلم از مرگ بترسم که عقل سلیم اینو حکم میکنه ولی اون استرس سابق رو دیگه ندارم.

و یه مطلب دیگه هم این که ازهیچ کسی دیگه من ناراحت نمیشم.همسرم که یک سال و نیم با هم زندگی کردیم،زیر یه پتو خوابیدیم و تا دم صبح بیدار بودیم و حرف میزدیم و میبوسیدیم همدیگه رو،با هم غذا درست میکردیم و میخندیدم و میرفتیم بیرون و آجیل میخریدیم و شمال میرفتیم و خوشبخت بودیم،بعد از اختلافاتمون بدترین شکایتها رو از من کرد و پای من رو به کلانتری و دادگاه و دادسرا و هزار جای دیگه باز کرد و بدترین حرفها رو پشت سرم زد و بدترین تهمت ها رو بهم زد و مسائلی رو با آدمهای غریبه مطرح کرد که خیلی خصوصی و بین خودمون بود فقط.وقتی اون این کار رو با من کرد یاد گرفتم که دیگه از همه انتظار همه چیزی رو باید داشته باشم.اگر کسی به من خوبی کرد و محبت کرد که دمش گرم و در حد توانم و بیشتر جبران میکنم اما اگر کسی بر علیه من رفتار کرد و دشمنی کرد با من ازش ناراحت نمیشم.

خلاصه که زندگی ادامه داره با همه خوبی ها و بدیهاش.

قربون همتون.