این پرسش همیشه برایم وجود دارد که چگونه انسان‌ها می‌توانند، با تحقیرِ دیگران احساسِ بزرگی کنند.

مطلبی از باب ارادتم و انتقادم نسبت به برخی از وبلاگ نویس ها میخوام عرض می کنم که اگر مثلا سی چهل نفر خواننده ثابت دارین دلیل بر این نمیشه که توهم نویسنده بودن یا فیلسوف بودن بردارین و نسخه های جهانشمول برای همه امراض روحی بشری تجویز بکنید و یا این که فکر بکنید سلبریتی هستین و خبری هست.

بعضی ها توی وبلاگشون چنان حکمرانی میکنن که انگار ملک سلیمان نبی هست وبلاگشون و خودشون هم شهنشاه،چنان غرق توهم شدن که فکر میکنن ارنست همینگوی یا زیگموند فروید هستن.و هر کس کمی خلاف نظرشون چیزی میگن چنان جواب تند و تیزی بهش میدن که انگار اون بنده خدا گناه کبیره کرده که نظر داده.

دوست عزیز،برادر و خواهر محترم وبلاگ نویس متوهم نباش.

و حالا نکته دوم رو به شما خواننده های وبلاگ ها میگم،اینقدر پر و بال به وبلاگ نویس ها ندین.اکثر وبلاگ نویس ها یا خالی بند هستن یا دروغگو و هیچ کس هم شبیه نوشته هاش نیست.هیچ کسی رو الکی بالا نبرن.هیچ وبلاگ نویسی خاص نیست.