خوشحالی و لبخند کودکان، بهار زندگی است

هفت سال پیش من سرباز نیروی دریایی بودم و تفنگدار دریایی بودم.دوستی داشتم که اهل رشت بود و توی یک اتاق زندگی میکردیم،خیلی پسر خوبی بود و خیلی زیبا بود.روز آخر خدمت و بعد از دو سال رفیق گرمابه و گلستان بودن وقت خداحافظی همدیگه رو بغل کردیم و موقع خداحافظی بهم گفت که همیشه خودت باش و راستگو باش توی زندگیت.منو بوسید و بهم گفت تو بهترین رفیق من بودی.

چهار ماه بعد از خدمت توی مسیر رشت و رودبار تصادف کرد و جونش رو از دست داد.ولی همیشه حرفش توی گوشم هست که هیچ وقت توی زندگیم دروغ نگم.

ممکنه دیگه هیچ وقت ناخن های طرح دارش رو نبینم،ممکنه دیگه هیچ وقت خندیدن و چال لپش رو نبینم،ممکنه دیگه هیچ وقت تو ماشین واسش با آهنگ نی همبون شونه ام رو مثل جنوبی ها نرقصونم ولی پیش وجدان خودم آسوده خاطر هستم.

----------------------

بعدانوشت:همه چیز تموم شد.چه شادی کوتاه و شیرینی بود.