دعای مجیر

‍ فارغ از تعلقات مذهبی و باورهایی که با آن به دنیا آمده ایم و جبرجغرافیایی آن را به ما تحمیل نموده است،در هر دین و باوری،می توان زیبایی هایی را دید.دعا یکی از زیبایی های هر دینی است،زمزمه ای که از درون دل آدمی نشات میگیرد و تا ملکوت اعلی می رسد.گاه آهنگین و شاد است و با رقص و پایکوبی همراه است و گاه محزون و اندوهناک و با اشکهایی از صمیم قلب.

دعا را یکی از وجوه تمایز انسان با سایر موجودات می دانند.کلامی است که تجلی عشق همراه با معرفت به وجود خداست که در قالب زمزمه و کلمات شکل می پذیرد.

در دین اسلام نیز دعاهای زیادی وجود دارد یکی از دعاها دعای مجیر می باشد،دعایی است مخصوص شیعیان دوازده امامی که در شب های ماه رمضان خوانده میشود.روایت است که این دعا در شب های ایام البیض خواندنش ثوابی عظیم دارد.ایام البیض به روزهایی گفته می شود که شبهای سفید دارد،یعنی ماه کامل است و شب مهتابی دارد.شب سیزدهم و چهاردهم و پانزدهم را ایام البیض میگویند.میگویند که گناه بدن انسان را سیاه میکند و هر وقت در ایام البیض شخص روزه بگیرد،هر روزش قسمتی از او را روشن میکند تا وقتی که در پایان روز سوم سیاهی گناهان رخت بر می بندد و پاک و مطهر میشود و از آن روست که به آن ایام‌البیض گویند.

دعای مجیر را جبرئیل بر پیامبر نازل کرده است و آن را به وی آموخته است.دعا زمانی بر پیامبر نازل گردید که در  مقام ابراهیم به نماز مشغول بود.

مقام ابراهیم به سنگی می گویند که پشت در کعبه قرار دارد.و روایت است هنگامی که ابراهیم مشغول ساخت کعبه بوده است،زمانی که سنگ بر روی سنگ می چیده است و دیگر دستش به بالای سنگ ها نمی رسیده است،مجبور شده است که سنگی را بر زمین بگذارد و بر روی آن برود و از اسماعیل فرزندش بخواهد که سنگ ها را به او بدهد تا بتواند آنها رو روی هم بچیند،و بر روی آن سنگ اثر پاهایش نقش بسته است و به آن مقام‌ابراهیم‌میگویند.

در فضیلت این دعا می گویند که اگر شخص این دعا را در ایام البیض بخواند تمام گناهان او آمرزیده میشود حتی اگر به تعداد قطرات باران و برگ های درختان و ریگ های بیابان باشد.

مجیر در لغت به معنی پناه دهنده،مدافع،پشتیبان،حامی و دستگیر کننده میباشد،و در ادبیات فارسی نیز در ابیاتی از این کلمه استفاده شده است،آنجا که مولانا میگوید:

پرده‌ای ستار از ما بر مگیر

باش اندر امتحان ما را مجیر

و یا در جایی دیگر که سنایی صریحا به این دعا اشاره کرده است و چنین گفته است که:

هست آتش خشم و شهوت بخل و کین و طمع و آز

وردت این باد از چنین آتش که «اجرنا یامجیر»

محسن نامجو در آلبوم صفرشخصی این دعا را به زیباترین شکل اجرا کرده است و شنیدن آن هر انسانی را با هر اعتقاد و عیار مذهبی تحت تاثیر قرار میدهد.وی این قطعه را به پدر و خواهرانشان تقدیم کرده است و در ابتدا و انتهای این ترانه صدای پدرش که این دعا را اجرا کرده است میشنویم.

قطعه «مجیر»، یکی از جدی ترین قطعات آلبوم صفر شخصی می باشد که هر بند از این دعا در یک ملودی ثابت در مایه دشتی تا انتها به صورت ریتمیک تکرار می شود. گیتار بیس و درام و گیتار آکورد سازهای اصلی ارکستر را تشکیل میدهند و در قسمتهای مختلف قطعه، کلارینت برای ایجاد تنوع و جلوگیری از یکنواختی، به سایر سازها اضافه شده و در مایه دشتی، به تکنوازی می پردازد. غمی که در ذات مایه دشتی خودنمایی میکنه و نبود شیطنت های خاص نامجو سبب شده تا فضای سنگین و محزونی بر قطعه «مجیر» حاکم شده و شنونده تحت تاثیر ناخودآگاه تربیت مذهبی و پیشینه مذهبی خود نزدیکی و صمیمیت خاصی با این آهنگ در خود احساس کند.