آدمی نمی‌تواند تصمیم بگیرد چگونه یا کی بمیرد. چیزی که آدمی می‌تواند تصمیم بگیرد این است که اکنون چگونه زندگی کند.

دوست دارم کلی مطلب بنویسم ولی این روزها هیچ خبری توی زندگی من نیست.سکون مطلق.

بعد از سقط هم عزیز دل بهم گفت که احتمالا به خاطر سنش و تخمک های ضعیف و عوامل دیگه ای هیچ وقت بچه دار نشه.

حالا کی دلش بچه خواست،ولی خوب این میل مبهم والدین شدن،این لذت پدر شدن،این که پستون پر از شیرت رو بچه ای میک بزنه و توی چشمهات نگاه بکنه تا خوابش بگیره دست از سر هیچ کدوممون بر نمیداره،علی الظاهر بهش فکر نمیکنیم ولی من میدونم ته قلبش رو آزار میده.ته قلبش آزار دیده هست که هزاران بچه به دنیا آورده،هزاران بار اتاق عمل بوده و پدران و مادرانی دیده که لیاقت نفس کشیدن هم نداشتن اما صاحب بچه های خوشگل و سالم شدن،یا این که من میدونم بچه های حروم زاده پشت چراغ قرمزها رو که میبینه آه میکشه.

منم ناراحتم،منم میتونستم پدر خوب و با حوصله ای بشم،پدری که هیچ آرزویی نداشت واسه فرزندش جز خوشحالی اش.منم میتونستم بچه ای رو تحویل این دنیا بدم که با خودش همه جا مهربونی رو بیاره.ولی نشد.عیب نداره،زندگی همینه.

این روزهای بیکاری که توی خونه هستم سریال ها و فیلم های زیادی دیدم.ولی سریال دارک یه چیز دیگه بود،با چند نفری حرف زدم و گفتن سریال تخمی و گیج کننده ای بود و اصلا احساسی نبود،پس چرا من پای هر قسمتش گریه کردم؟به نظر من تلاش یوناس واسه رسیدن به عشقش و یا اون مردی که در زمان سفر کرد تا پسرش رو پیدا بکنه جلوه های زیبایی از عشق بود.