کاروانی شکر از مصر به شیراز آید اگر آن یار سفرکرده ما بازآید

به زودی زود میرم شیراز.فکر کنم حدود ده سالی تهران زندگی کردم،کار پیدا کردم،دوبار ازدواج کردم،دوست دختر پیدا کردم،دل شکوندم و دلم شکسته شد،ماشین خریدم و فروختم،گریه کردم،سینما رفتم،گشتم توی این شهر از تجریش تا راه آهن و از چیتگر تا تهرانپارس.چقدر سختی کشیدم و کار کردم،مریض شدم و غصه خوردم.خوب و بد داره تموم میشه.امیدوارم شیراز واسم خوش یمن باشه و بتونم اونجا زندگی جدیدی با عزیز دل داشته باشم.هیچ کس نمیدونه آینده چی میشه شاید برگشتم دوباره تهران و شاید هم نه،موندم توی خود شیراز.هیچ کس نمیدونه آینده اش چی میشه.

نمیدونم شیراز زن هاش چطورن،پا میدن یا نه؟خوشگلن یا نه؟میشه رفیق شد یا نه؟البته مثل قدیمم دیگه خیلی تشنه نیستم ولی خوب یه مرد تشنه همیشه تشنه هست.حالا قسمت دختر بازی اش زیاد مهم نیست،بهش فکر نمیکنم.البته که فکر میکنم و دوست دارم اونجا هم جنده بازی بکنم.

این چند ماه اخیر بیماری و بیکاری دور و وری هام رو شناختم.از خانواده خودم بگیر تا همکارهای سابقم،یه مشت آدم به درد نخور پست بی معرفت بودن که من نمیشناختمشون و تازه فهمیدم چه آدمای به درد نخوری هستن.

نمیدونم دلم واسه تهران تنگ میشه یا خیر؟ولی خوب طبعا هیچ شهری ویتامینه های خوب خیابون شاپور رو نداره،البته اینم بگم توی تهران من همیشه سردرد دارم و فکر کنم به خاطر آلودگی هوا باشه.

امیدوارم اونجا کسی چشمش دنبال زندگیم نباشه و آدمهای حسود کمتر بیان توی زندگیم و توی دور و وری هام آدم حسود پیدا نشه.

الان باید از همه کسایی که توی تهران اذیت کردم حلالیت بطلبم؟نه،چون من کسی رو اذیت نکردم.