به خدا سوگند دنیای شما نزد من، از استخوان خوکی در دست یک جذامی پست تر است

سخن اول: چطور وقتی وبلاگ هست میرین توئیتر؟؟

سخن دوم:احساس میکنم روز به روز دارم خوشگل تر و کونی تر میشم.

سخن سوم:مثل حضرت علی شدم که میگفت دنیا و همه زینت هاش در نظر من از آب دماغ بز هم کم ارزش تر هست.واقعا به اون جا رسیدم.صبح ها تا لنگ ظهر خوابم،بعد دوش میگیرم و میرم با اسنپ مسافر کشی میکنم و وقتی خسته شدم یا به حداقلی رسید که توی ذهنم دارم میام خونه،حرص هیچی نمیخورم،شب ها هم تا دیر وقت بیدارم و با عزیز دل حرف میزنم و فیلم میبینم.از این دنیا فقط خشنودی عزیز دل و جوجه ام واسم مهمه که خوشبختانه جفتشون مال دنیا واسشون بی ارزش هست.

سخن چهارم:اگر مردم دنیا قناعت داشتن و میفهمیدن این مالی که دستشون میاد و اضافه میمونه مال خودشون نیست و باید در راه خدا اینو انفاق بکنن اون وقت هیچ فقیری نمیموند.نمیدونم والا شاید چون دیگه سنم رفته بالا این حرفها رو میزنم.مثلا وقتی هفده سالم بود یا بیست سالم بود دلم میخواست هر روز کفش و کت و لباس بخرم و وقتی هم دستم به دهنم رسید خیلی خرج لباس کردم.ولی امسال زمستون یه کاپشن خریدم و با خودم گفتم خوب دیگه این آخریشه و احتمالا قرار نیست دیگه کاپشن بخرم.

سخن پنجم:وقتی پولی رو بیخود و بی جهت و بدون هدف خاصی پس انداز میکنید و با خودتون میگین این پول مثلا واسه روز مبادا یا واسه وقتی که مریض شدم،دنیا یه بلایی سرتون میاره که عینا همون پول یا بیشترش رو بدین به بیمارستان و واسه مریضی.