هر چیزی در طبیعت زیبایی دارد فقط همه ی آدم ها آن را نمی بینند.

سخن اول:اومدم تهران،عشق به تهران چیز عجیبی هست.تو رو با خودش میبره به ورطه نابودی،عشق به تهران و دوست داشتن اون درست مثل موندن توی یک رابطه سمی هست که میدونی واست خوب نیست اما ادامه اش میدی.درست مثل همون ترانه معروف فتانه که هممون باهاش رقصیدیم حداقل یک بار.هم نامهربونه،هم آفت جونه،هم ....

سخن دوم:عصری رفتیم پارک لاله.بعد از سالها رفتم پارک لاله،به گذشته فکر کردم و به دخترهایی که باهاشون توی این پارک قرار داشتم.خیلی هاشون یادم نیومدم.اسم چندتایی رو هم فراموش کرده بودم.توی همون روزها فکر میکردیم عشقمون ابدی هست و تا ابد با هم هستیم.ولی الان حتی اسمشون و چهره شون رو هم فراموش کردم.خاصیت زمان همین هست.زمان همه چیز رو میبره با خودش و هر رابطه ای هر قدر عمیق و هر عشقی هر چقدر بزرگ بعد یه مدت فراموش میشه و پاک میشه.

سخن سوم:کمی دیر متوجه شدم ولی الان من آدم رابطه و مسیج دادن و دوستی نیستم،من متاهلم.آدم جنده بازی هستم،اگه پولی کف جیبم باشه میرم دَدَری،ولی واقعا این که بخوام با یکی جز عزیز دل باشم از توانم خارجه.هم زنم خیلی زرنگه و ممکنه بفهمه و هم خودم توانی واسم نمونده.

سخن چهارم: در آرزوی بچه ایم کماکان و هنوزم خبری نیست.

سخن پنجم:چیزی به ذهنم نمیاد دیگه،اگه اومد میگم حتما

سخن ششم:بلاگ اسکای باید بابت این تبلیغات تخمی تخیلی که توی همه وبلاگ ها میزاره به وبلاگ های مطرح و پربازدید یه پولی بده.