من بهت همه چیمو دادم، اما تو خودت قضاوت کردی و فکر کردی لایق بهتر از اینایی

سالهای سال قبل من عاشق یه دختری بودم به اسم فریبا که افغانستانی بود.نمیدونم توی این وبلاگ در موردش نوشتم یا نه.حتما نوشتم.

خلاصه که فریبا یکی از دخترهایی بود که من واقعا دوستش داشتم و خیلی هم منو اذیت کرد.چند تا چیز هم واسش خریدم مثل یه ماگ،یه زنجیر باریک و یه آویز کوچیک طلا که شبیه فرشته بود.اون وقتها طلا ارزون بود ولی نه اون قدر،یه بسته شیرینی مرسی و این جور چیزها.ولی هیچ وقت منو دوست نداشت.بهش میگفتم دوستت دارم میگفت ثابت کن،میگفتم چه جوری؟میگفت واسم هدیه بخر،میخریدم ولی بازم سرسنگین بود باهام.میگفتم چی کار کنم میگفت بیا ازدواج بکنیم اگه راست میگی،میگفتم باشه هر شبی بگی با خانواده ام میام خواستگاری میگفت نه لازم نکرده من شناسنامه ایرانی ندارم.میگفتم خودم میگیرمت زنم میشی شناسنامه ایرانی بهت میدن میگفت نمیخوام،میخوام برم سوئد.هر کاری این دختر میکرد باز هم دوسش داشتم،ولی خوب خیلی خیلی با من نامهربون بود.یه بار هم گفت اصلا دوستت ندارم برو با خواهرم دوست شو.خواهرش هم قشنگ بود گثل خودش ولی خوب من خودش رو دوست داشتم.خلاصه که بعد یه دوره ای دیگه رابطمون تموم شد،رابطه که چه عرض کنم،خواری طلبی من تموم شد.ولی همه این ها باعث نشد که من افغانستانی ها رو دوست نداشته باشم‌.

الانم شیراز خیلی افغانستانی داره.گاهی وقتها مسافرام کارگرهای افغانستانی هستن.کولر واسشون روشن میکنم و باهاشون خوش و بش میکنم و شوخی میکنیم.بعضی هاشون خیلی وارد نیستن به اپ اسنپ،میبرمشون تا دم خونشون،بچه کوچیک اگه داشته باشن کرایه کمتر میگیرم.عشق فریبا همیشه توی دلم هست و خیلی واسم عجیبه که هیچ وقت از کاراش و اذیت کردن هاش ناراحت نشدم.