بدون تو یه تی بگ بدون نخ هستم.میفتم ته لیوان،کل وجودم خالی میشه توی آب جوش

بعضی وقتها فکر میکنم خدا داره بهم راه رو نشون میده.مراقبم هست و یه ارتباط خاصی باهام داره.خوش به حال اونایی که دارن میرن مکه.اگه کسی میره مکه منو هم دعا کنه،اگه کسی هم رفت حرم امام رضا اونجا هم منو دعا کنه.

درسته که ظاهرا هیچ ارتباطی با معنویات و مذهب ندارم.ولی درونم پر از نور خداست و آدم معنوی هستم.

امروز توی یه منطقه ای از شیراز بودم که نزدیک کوه بود،غروب بود و خورشید داشت محو میشد توی آسمون،رنگ های قرمز و آبی و سفید و خاکستری رو پاشیده بودن توی آسمون.پرنده ها به سرعت داشتن پرواز میکردن و من تنهای تنها کنار یه کوه به آسمون نگاه میکردم،به زمین و سنگ ها و خارها.مارمولکی از جلوی پام رد شد و چقدر زیبا بود.چشمم به یه سوسک سیاه افتاد که برق میزد و یه موجی از هزار رنگ توی پوشش خودش داشت.به ۳۷ سال زندگیم فکر کردم،به آدمهایی که اومدن و رفتن و به شهرهایی که زندگی کردم و شغلهایی که عوض کردم.با خودم گفتم زندگی من فراز و نشیب داشته؟من کجای زندگیم هستم الان؟آینده منو به کجاها میبره؟حس کردم یکی کنارمه،یکی منو توی مشت پر قدرتش نگه داشته و نمیزاره بلایی سرم بیاد.خدا همه جا با من بوده.خورشید کم کم داشت پایین میرفت و من باز گریه کردم،برای خودم گریه کردم.برای دل پر درد و تنهایی خودم و زندگیم گریه کردم،برای دردهام و برای دلتنگی هام گریه کردم.توی گریه هام همه رو دعا کردم.همه کسایی که منو اذیت کردن چه توی دنیای واقعی و چه توی دنیای مجازی بخشیدم،چه حرفها که پشت سرم زده نشد.هیچ کس منو نشناخت و نفهمید چی توی دلم هست.بعد سوار ماشین شدم و برگشتم به خونه.