آیا اصلا زندگی‌ای که در آن هیچ‌چیز ارزش مردن نداشته باشد، ارزش زیستن دارد؟

یه نفر چند روز پیش رید بهم سر قضیه بچه دار شدن و خیلی هم دلم شکست و چیزی هم نگفتم بهش چون ازش انتظار نداشتم.

فهوای کلامش این بود که توی این کشور تخمی تو و زنت هم که آدم های تخمی هستن چرا میخواهید یه بچه تخمی با هزار تا خرج و مخارج و نذر و نیاز پس بندازین عوضی های خودخواه.

من نمیدونم قبلا گفتم یا نه ولی مسائلی مثل مهریه،خودکشی،حیات پس از مرگ و یا اتانازی مسائلی هستن که هیچ جوابی واسشون پیدا نمیشه و طرفداران و مخالفینی سرسخت داره که هیچ کدوم نمیتونن اون طرف مقابل رو توجیه و قانع بکنن.

مثلا از الان تا خود صبح من میتونم از بدی های قانون مهریه بگم و یکی هم از خوبی هاش بگه یا من بیام بگم که کسی که بیماری لاعلاج داره و تصمیم بگیره که بمیره باید کمکش کرد و یه نفر میاد و میگه حق حیات چیزی هست که خداوند به هر موجودی عطا کرده و گرفتن جون آدمها مخالف خواست خداست و بحث طولانی و بی نتیجه ای به وجود میاد.

حالا روی همه موضوعات حساس سابق موضوع چرایی بچه دار شدن هم اضافه شده،من بیام چی بگم؟بگم بچه دوست داریم،بگم زندگی همیشه همین قدر تخمی بوده و هست،بگم دلم میخواد پوشک ثمره زندگیم رو عوض بکنم و ببرمش پارک و واسش پدری بکنم،بگم مگه ما معمولی ها و آدمهای سطح پایین جامعه حق نداریم بچه دار بشیم چون فقیر هستیم؟از طرفی هم مخالفین بچه دار شدن هم حرفاشون منطقی هست.دنیا پر از بچه بی سرپرست هست یکی رو به فرزندی بگیرین،زندگی روز به روز تخمی تر و کشور دیستوپیایی تر میشه،خودت تخمی هستی و یه تخم و ترکه تخمی تر از خودت میخوای پس بندازی و اگه بزرگ شد و بهت گفت چرا منو اوردی توی این دنیای پر از درد چی بهش میگی؟

حرف هر دو گروه موافق و مخالف درسته،اما مثل همه موضوعاتی که گفتم جوابی براش وجود نداره.همون طور که نمیشه در مورد اتانازی و حیات پس از مرگ و موجودات فضایی و خودکشی و مهریه و امثالهم رای و نظر قطعی داد نمیشه در مورد بچه دار شدن هم نظر قطعی داد.

فقط احترام بزاریم به همدیگه.

همدیگه رو ببخشیم و از گناه همدیگه بگذریم.دنیا با مهربانی جای قشنگ تری میشه