ثروت، انباشته نمی‌گردد مگر با: بخیل بودن، آرزوی دراز داشتن، حریص بر دنیا بودن، بُریدن از خویشاوندان ، آخرت را فدای دنیا کردن

دوستی را در گذشته به یاد میاورم که با سودای سوار شدن وخریدن ماشین لکسوس شاشی بلند و صاحب آپارتمانی لوکس شدن در الهیه از کار معولی ولی شرافتمدانه اش استعفا داد و به نتورک مارکتینگ و بازاریابی شبکه ای پیوست و از این کوچه به آن کوچه در پی عضوگیری از دوست و آشنا بود و دیگر از او سراغی ندارم.افرادی را میشناسم که با سودای ساختن زندگی زیبا در آن سوی مرزها از جان و مال خویش می گذرند و از سخت ترین و خطرناک ترین مسیرهای آبی و کوهستانی راهی اروپا میشوند و آنجا تن به هر کار ننگینی می دهند تا گذران زندگی کنند.مردانی را به یاد می آورم که در سودای پیدا کردن گنج ترک ماوا و خانواده میکنند و در معنای واقعی کلمه به کوه و بیابان میزنند تا کوزه هایی لبریز از سکه های طلای دوران هخامنشی را پیدا کنند و با فروش آن به ثروت برسند.زنانی هستند که با فکر کسب ثروت مهریه های خود را به اجرا می گذارند و سالها اسیر دادگاه می شوند و اگر کودک یا کودکانی دارند،زندگی آنان را نیز سخت و مشکل می کنند.پسرانی هستند که با خواب و خیال رسیدن به ثروت با دخترانی از خانواده های متمول ازدواج می کنند و چه بسا تا اخر عمر زندگی بی عشقی را خواهند داشت و یا به طلاق خواهند رسید.هزاران کلاس و دوره و سمینار کسب موفقیت وثروت از قِبل همین افکار نیز به وجود آمده است.اما واقعیت زندگی این است که سیستم اقتصادی،تورم و عواملی این چنینی اجازه کسب ثروت و ثروتمند شدن به افراد جامعه نمی دهد و به تعبیر ساده تر با شغل آبرومندانه و کار کردن و در اصطلاح عامیانه با رزق حلال نمیتوان به ثروت رسید.زندگی سخت است و از لحظه ای که انسان پا به دنیا می گذارد متوجه این موضوع میشود که زندگی ورطه ی سختی است، چندان که گویی هرگز عدالتی در کار نبوده است... چاره چیست؟باید جنگید و تمام انسانها را رقیب دید و انتقام نداشته های خود را از دیگران گرفت و یا بر طبل بی عاری کوبید و با بی خیالی گذر ایام کرد؟من فکر میکنم که برای خوشبخت بودن نیاز به پول و ثروت بی شمار نیست.همین که در زمستان لباسی گرم بر تن داشته باشیم و سقفی بالای سر داشته باشیم و حقوقی که کج دار و مریز تا آخر ماه با آن سر کنیم و در اطراف خود انسانهایی داشته باشیم که ما را دوست داشته باشند کافی است و خوشبختیم.