هم نامهربونی،هم آفت جونی

بعضی ترانه ها هستن که به شکل حافظه تاریخی یک ملت در اومدن و چه بسا به سخیف ترین و مبتذل ترین شکل ممکن باشن.در بین ما بعید میدونم کسی باشه که با ترانه نامهربون فتانه نرقصیده باشه و کسی رو دعوت به رقص نکرده باشه و میشه گفت که این ترانه آغاز گر قر کمر و آب شدن یخ های طرفین و شروع اشارات نظر در پارتی ها و مهمونی های خانوادگی هست.

ترانه سال ۹۰ میلادی منتشر شده و از ساخته های حسن شماعی زاده هست،شاعر این اثر هم شخصی هست به اسم بیژن سمندر که از قضا دکترای ادبیات داشتن.

با هم نگاهی میکنیم به متن این ترانه :

هم نامهربونه

هم آفت جونه

هم با دیگرونه

هم قدرم ندونه ندونه ندونه

هم دو رو و دو رنگه

هم خیلی زرنگه

هم دلش چه سنگه

هم با من میجنگه میجنگه میجنگه

از این کاراش خبر دارم

اما چه کنم دوستش دارم

ترانه طولانی تر از این چند خط است و در تمامش گلایه از محبوب و بی وفایی و خیانت اوست اما در نهایت همه این حرفها شاعر میفرماید "که از این کاراش خبر دارم اما چه کنم دوستش دارم".شاید با نگاهی اجمالی و شنیدن ترانه کاری بند تنبونی به نظر بیاد اما اثری است قابل بحث در دیدگاه روانشناختی و شناخت یک رابطه ناسالم.

همه ما دوستانی داشته ایم،داریم و خواهیم داشت که درگیر روابطی از این دست بوده اند و شاید حتی خودِ خودمان درگیر چنین رابطه ای بوده ایم و هستیم که در آن تنها چیزی را که از محبوب نمی بینیم توجه و محبت است،اما واله و مفتون و شیدا هستیم و نمی دانیم چرا؟

مشخصه این رابطه های ناسالم به این شکل است که هر چه بیشتر خیانت ببینیم،هر چه بیشتر مورد بی مهری و بی تفاوتی قرار بگیریم بیشتر جذب طرف مقابل میشویم.گویی که در پس تمام این بی مهری ها،لذتی سخت و جانکاه نهفته هست.در این گونه موارد روانشناسان و متخصصان اجتماعی وارد عمل شده و نطق می کنند که این الگوی غلط یک رابطه است و ریشه در کودکی و نوجوانی فرد دارد و انسان سالم و دارای روان نرمال در چنین رابطه ای قرار نمیگیرد.اما گذر زمان به من آموخته است که بیشتر انسانها همان چیزی می شوند که در پی آن هستند.پس اگر دفعه بعد خواسته و ناخواسته پای منبر دوستی نشستید که از جفای محبوبش گلایه میکرد،زیاد تحت تاثیر حرفهاش قرار نگیرید و ناراحت نشید و بدونید که خودش عاشق این رابطه و تحقیر هست.