تو یه جای ناراحت ولی آزاد خوابیدن، بهتر از خوابیدن تو یه جای راحت بدون آزادیه

چند هفته پیش همون اولای مهر که کشور اوضاع خوبی نداشت مادر خانمم و خواهرخانمم رفتن بیرون از کشور و بعد دوهفته برگشتن،مسافرت رفتن.موقعی که داشتم میبردمشون مادر خانمم گفت پاسپورتت رو تمدید بکن که اگه شلوغ تر شد یا اوضاع خراب شد بتونی راحت بیایی بیرون از کشور.واقعیت اینه که من خیلی راحت میتونم برم خارج از کشور به واسطه فامیلها و بستگانی که عزیز دل خارج از کشور داره.میتونم اقامت بگیرم و کار بکنم و زندگی بکنم.و گفتنش هم شاید جالب نباشه ولی من هیچ جایی نمیرم،حتی اگه هزار درجه بدتر از الان بشه،جنگ و قحطی و گرونی و تورم بشه.هر چی بشه من از ایران نمیرم.عزیز دل هم نمیره.من توی همین کشور میمونم تا بمیرم.من اینجا به دنیا اومدم،درس خوندم،بزرگ شدم،سربازی رفتم،مرده هام همه زیر خاک همین کشور هستن.من کار میکنم،میمونم.سرزنش نمیکنم کسایی رو که رفتن یا کسایی که آرزوشون رفتنه.اونا هم دلایل بسیار عقلانی و قابل احترام داشتن.ولی واقعا میگم من این آفتاب و این مردم و این کشور رو با هیچ چیز عوض نمیکنم.

یه رابطه عجیب دارم با کشورم.دوسش ندارم ولی دوسش دارم.ولی یه چیزی رو مطمئن هستم.من هیچ وقت از این کشور نمیرم.