خوشحال کردم بزرگترامو،دیدم اشک شوق مامان بابام رو

یه چیزی بگم جان خودتون مسخرم نکنید،من هر وقت این ترانه"هدیه اسباب بازی" رو میشنوم یا میبینم این قدر بغضی میشم که حد و حساب نداره،یعنی واقعا گریه ام میگیره.میدونم خیلی مسخره هست ولی دست خودم نیست.از تصور این که خودم یه بچه ای داشته باشم یا بچه کوچیکی باشه که اون قدر مهربونی توی وجودش باشه که اسباب بازی هدیه بده به بچه دیگه ای گریه ام میگیره.یه جایی اش هم میگه: با این که گاهی سخته زندگیامون ولی،هوات رو دارم رفیق به عشق مولا علی.اونجاش هم خیلی قشنگه،بغضی میشم عجیب.

الان هم دارم هدیه اسباب بازی رو گوش میدم و گریه میکنم.

تو رو خدا نگید که شما بغض نمیکنید با شنیدن "هدیه اسباب بازی"

بوس

بوچ