واقعیت‌ها با نادیده انگاشته شدن، از بین نمی‌روند.

حافظه تاریخی مردم ایران به اندازه دو یا سه ثانیه هست.یعنی بعد چند ثانیه فراموش میکنن که طرف کی بوده و چی گفته و چه کارایی کرده.

همین بهاره رهنما رو هشت سال پیش آقا نادر فتوره چی رید به سر تا پاش و نوشت که آدم میانمایه ای هست و تمام مجازی پر شد از فحش و توهین به نادرفتوره چی،هشت نه سال گذشت و روزی نبود که توهینی از بهاره رهنما به همه مردم ایران نشنوم.همچنان هم میلیونی فالوور داره.

همین زنیکه شیرین عبادی که حالا واسه مهسا اشک میریزه و شده دایه مهربان تر از مادر روزی که نوبل کیری صلح رو گرفت اولین جمله ای که گفت این بود که من اول یک مسلمان هستم بعد یک زن.

همین معصومه قمی کلا(مسیح علینژاد) که فریاد وا مصیبتاش گوش فلک رو کر کرده کسی بود که با همه نماینده ها رفیق بود و هر روز بیخ گوش خاتمی بود.

هزاران نمونه میتونم بگم از آدمهایی که از دل این حکومت بیرون اومدن،تندرو و متعصب و مذهبی و خشکه مقدس بودن و افکار رادیکال داعشی داشتن و روزگاری بازوهای سرکوب و جنایت و سانسور بودن و یا جیره خور و رانت بگیر و نون خور این رژیم بودن و حالا شدن اپوزیسیون و داغدار مهسا و طرفدار آزادی زنان.محسن مخملباف،محسن سازگارا،فاطمه حقیقت جو،مهناز افشار،ترانه علیدوستی ، عطاالله مهاجرانی،باران کوثری،پگاه آهنگرانی و ... .

حالا هم نمونه آخرش همین مرتیکه لمپن دوزاری خالتور،ساسی مانکن،ملت احمق رفتن توی کنسرتش و داد میزنن بی شرف در حالی که همین آدمها که تا دیروز با آهنگهاش قر میدادن و حرفهای ضد حکومتی اش رو با گوش جان میشنیدن یادشون نمیاد که سال ۸۸ تو ستاد انتخاباتی کروبی بود و واسش ترانه میخوند.

حافظه همه مردم به اندازه ۳ ثانیه هست.تقصیر خودشون هم نیست.از روزی که اینستاگرام و بی بی سی و من و تو و ایران اینترنشنال پاشون باز شد به خونه های مردم همه مردم رو قشنگ مثل عروسک خیمه شب بازی دارن بازی میدن و هدایتشون میکنن.یه روزی یه آدم بی نام و نشونی رو عَلم میکنن به اسم اسماعیلیون و یه روزی یکی مثل علیرضا افتخاری رو با خاک یکسان میکنن،یه روزی یه بی همه چیزی مثل مسیح علینژاد میشه رهبر اپوزیسیون و یه روزی هم در مورد ده ها کشته شاهچراغ کلمه ای صحبت نمیشه.

عقل و شعور و خرد خودتون رو نسپارین به اینستاگرام و ماهواره و توئیتر حالا من که میدونم طبق معمول همیشه میایین فحش میدین.ولی کمی عاقل باشین.

پانوشت:زنیکه بی هویت فرانک عمیدی رو یادم رفت که حالا واسه ما شده فمینیست و طرفدار حقوق زنان ولی انگشتش رو تا مچ رنگی کرد و رفت سفارت ایران تو لندن و رای داد.