اگر کون زیرِ دست و پا بریزد،به جانِ تو که کیرم برنخیزد

نمیدونم این رو گفتم در مورد تهران یا نه.

مسائلی هست توی تهران که شهرستانی ها درک نمیکنن و اون رو میزارن به حساب گنده دماغی و این که تهرونی ها خودشون رو میگیرن.ولی واقعیت زندگی در تهران از زمین تا آسمون با همه شهرها حتی شهرهای بزرگ مثل شیراز و مشهد فرق داره.سیاه نمایی نمیکنم در مورد تهران،و از بیان مسائل کلی مثل ترافیک و گرونی و هوای آلوده اش صرف نظر میکنم و چیزایی رو میگم که شاید کمتر شنیدین و با زندگی کردن تو این شهر بی در و پیکر بهش میرسین.

توی تهران هر روز باید با چالش های مختلف زندگی بکنی.اولیش اینه که باید مراقب باشی کیف و موبایلت رو ازت نزنن،مهم نیست چهارراه استانبول باشی یا تو پس کوچه های نیاوران،صبح زود باشه یا دیر وقت،بالاخره خفتت میکنن،باید دعا بکنی فقط چاقوییت نکنن.مسئله بعدی چیزهای عجیبی هست که تو این شهر اتفاق میفته.مثلا من یادمه یه زمستون یا پاییز بود،تمام تهرون بوی گُه گرفته بود.یعنی میومدی تو کوچه بوی عن مستقیم میخورد تو صورتت.یه بار هم یادمه تمام تهرون پر شده بود از پشه های ریز سفید رنگی که میرفتن توی چشم و دهنت.یه بار هم آسمون یه صدای تخمی میداد،من خایه هام چسبید و فکر کردم روز قیامت شده،یا مسیری که هر روز میری و میایی یه روز صبح یهو میبینی بدون دلیل یه ترافیک خیلی وحشتناکی شده.مثلا ملت زیادی دم فلان سفارت جمع شدن،یا واسه اعتراض رفتم دم در فلان شرکت یا اداره.اینجوری میشه که ترافیک خرکی ایجاد میشه و تو رو غافلگیر میکنه.یا جایی که فکرش رو نمیکنی مثلا دم در خونه ات زرت دوربین میزنن و هر روز جریمه میشی و خدا رو شکر هیچ نهادی هم گردن نمیگیره.آسمون هم که همیشه خدا رنگ عن داره،دریغ از دیدن یه ستاره توی شب و دیدن آسمون توی روز.یه نمه بارون که میاد توی تهران دقیقا یوم الحساب میشه،مادر هم بچه اش رو فراموش میکنه.چنان ترافیک و بلوایی میشه که سگ هم صاحبش رو نمیشناسه.بزرگراه ها،اتوبان ها،خیابون ها و حتی کوچه پس کوچه های فرعی هم پر شده از بچه گدا و کارتون خواب و آدم بی سرپناه.از خونه میایی بیرون میبینی دو تا کارتن خواب شلوارشون رو کشیدن پایین،دارن زیر تخماشون تزریق میکنن وسط خیابون و تو روز روشن.همیشه مشکل پارکینگ وجود داره.حتی اگه پارکینگ خونه ات توی سند هم اومده باز هم با همسایه ها مشکل داری.جرات نداری کسی رو بیاری خونه کمکت بکنه واسه نظافت،همه ماشالا دزد شدن.نظافت چی هایی هم که میشناسی همشون مثل دکترها بهت واسه دو ماه بعد وقت میدن.کسی پیدا نمیشه که مراقب بچه ات باشه.ساعت نه شب دقیقا میشه قبرستون و هیچ کس توی خیابون نیست،نمیدونم کدوم خری گفته تهرون شهر زنده ای هست.اگر تو خونه ات بمیری هم همسایه هات نمیفهمن.حتی اگه کار واجبی هم داسته باشی و داری میمیری و زنگ همسایه ها رو بزنی در رو باز نمیکنن.سرایدارها هم این قدر پر رو و بی ادب هستن که انگار اونا صاحب ساختمون هستن و بقیه سرایدار هستن.تو هر پارکی بشینی توی کمتر از پنج دقیقه یا باید گاییده بشی یا کیر یکی رو ساک بزنی یا حتما باید کون یه پیرمرد بزاری.چیزی به اسم پارک سالم وجود نداره.یهو آب قطع میشه،برق قطع میشه،نمیفهمی رو چه حسابی قبض برق میلیونی واست میاد،توی روز روشن انباری ات رو که قفل کردی خالی میکنن و همه چیز حتی دمپایی پلاستیکی هات رو میدزدن.خدا نکنه بخوای اسباب کشی بکنی،گیر این لُرهای کوه دشتی میفتی و چنان پولی ازت میگیرن که نقره داغ بشی.اولش میگن مثلا با ۸۰۰ تومن همه بارت رو میبریم وسط کار بلایی سرت میارن که ۴ تومن کمتر ندی.دقیقا همشون کارشون همینه.گربه هاش این قدر پررو هستن که میان تو اتاق خوابت و اگه یکیشون رو پیش بکنی یهو از صدتا جا هزار تا زن مدافع حقوق حیوانات پیدا میشه که چرا گربه رو پیش کردی.سر ونک و هفت حوض و میدون ولیعصر و هر جایی که برسی سریع باید جلو مانتوت رو ببندی تا گشت ارشاد نگیردت.حالا خدا رو شکر با این اعتراضات جمع شد.من واقعا تو شیراز هیچ وقت گشت ارشاد ندیدم.هزار تا مثال دیگه از کلاه برداری و دروغگویی و جرم و جنایت میتونم بگم.ولی فقط میخواستم چیزای کوچیکی رو بگم که فقط توی تهران باهاش مجبورین سروکله بزنید.