مگذار دیگران نام تو را بدانند … همین زلال بی‌کران چشمانت برای پچ پچ هزار ساله آنان کافیست

خوب هی گفتم تهران اَخه و گهه و مزخرفه و شهرستان خوبه،حالا میخوام برعکسش رو بگم.بعضی وقتها راهی واست نمیمونه جز فرار از شهری که داری توش زندگی میکنی.بعضی وقتها میخوای از جایی که به دنیا اومدی فرار بکنی و با نهایت توانت دور بشی از ریشه هات و خانواده ات.

من توی شهرستان به دنیا اومدم و الان هم شیراز هستم.زندگی توی شهرستان ها و شهرهای کوچیک بعضی وقتها مثل جهنم میمونه.من روستا زندگی نکردم و نمیدونم چه جوریه جَوش.ولی شهرها گاها خیلی تخمی هستن،همه هم دیگه رو میشناسن،امکانات کمه،هر چیزی رو بخوان تخم تخمی گرون میکنن،شایعات زیاده تو شهرستان ها،امکانات بهداشتی کمه.من یادمه یه بار میخواستیم MRI بکنیم،گشتیم یه پارتی پیدا کردیم،اونم بهمون گفت ساعت سه نصفه شب بیایین.به بقیه واسه یه MRI ساده واسه دو ماه یا سه ماه بعد نوبت میداد.دکتر خوب پیدا نمیشه،بیمارستان ها شلوغ و تخمیه.نمیتونی با دوست دخترت بری بیرون،پسر بازی که برو بابا.سر دختره رو رسما میبرن پسر بازی بکنه.اصولا دختری باهات دوست نمیشه که بخوای باهاش بری بیرون،چون همه تو کون همدیگه هستن.چشم و هم چشمی و حسادت و غیبت توی اوج خودش هست تو شهرستان ها و شهرهای بومی.بعضی وقتها چاره ای نداری جز این که با دختر خاله،پسرخاله،دختر عمو یا یکی از فامیل های خودت ازدواج بکنی.حتی اگه بری یه شهر دیگه درس بخونی،لیسانس بگیری،فوق لیسانس بگیری،دکترا بگیری،باز هم باید از قوانین نانوشته شهرت پیروی بکنی.با زهم باید پوشش و رفتارت مناسب همون مردم گریگوری بی سواد باشه که مبادا پدر و مادرت سرافکنده بشن.کار پیدا نمیشه تو شهرستان ها و شهرهای کوچیک،اگه هم پیدا بشه حقوقش خیلی ناچیزه،مثلا از ساعت ۸ صبح تا ۶ بعدازظهر،هر روز و بدون تعطیلی و بدون بیمه بدون غذا،ماهی سه نیم یا نهایتا ۴ تومن میدن.استثمار نیروی کار یه چیز پذیرفته شده و رسمی توی شهرستان ها هست.سینمانیست،مرکز خرید نیست،کافه نیست.جای باکلاسی که جوون ها خوششون بیاد نیست،یا اگه همچین جایی باز بشه معلوم نیست چه بلایی سر طرف میارن که بعد چند ماه ببنده بره پی کارش.کاسب هاش همین جور فرو میکنن تو آدم،هر چی دیجی کالا قیمت بده،یه چیزی میزارن روش و گرون تر میفروشن.حتی خیلی هاشون هم سفارش هاشون رو از دیجی کالا میگیرن و یه چیزی میکشن روش و میفروشن.آدم دُگم و تندرو و مذهبی و حزب اللهی زیاده تو این محیط ها.شاید باور نکنید ولی تو این محیط ها اگه دختری یه گیتار بزاره رو دوشش رسما جنده هست.کلاس زبان و موسیقی خوب پیدا نمیشه.هر چی توی شهرهای کوچیک روشنفکرتر و باهوش تر باشی بیشتر عذاب میکشی.انجمن های ادبی و سینمایی و محفل های هنری نیست،اگه هست هم بعد یه مدت منحل میشن.هوای خیلی از شهرستان ها و شهرهای کوچیک برعکس چیزی که مردم فکر میکنن تخمی و آلوده هست،پر از گردو غباره،سرد و مرده هست آسمون.تفریحات شبانه توی بیشتر شهرهای ایران و شهرستان ها معنی نداره،خصوصا مناطق سردسیر،ساعت ۸ رسما همه جا تعطیله و شهر میشه شهر ارواح.همه چشمشون دنبال زندگی آدمه که چی خریدی،کی اومد خونتون،با کی میری بیرون،چی خوردی،تو آشغال هاتون چی هست.توی این محیط ها باید خیلی پولدار باشی و پارتی داشته باشی که یا راحت بری تو شهرداری،فرمانداری،جای این مدلی کار بکنی یا یه بوتیکی بزنی یا رو زمین های خودت کار بکنی،یا نمایشگاه بزنی.یه آدم معمولی و متوسط رو به پایین تو شهرستان یا یه شهر کوچیک زندگی خیلی سختی خواهد داشت.مردم هر چقدر پولدار بشن از لحاظ فرهنگی و سطح سواد اجتماعی پایین هستن و آدم عذاب میکشه.مسواک نمیزنن،کتاب نمیخونن،بی ادب هستن،بداخلاقن،زن ستیز هستن،بچه های دختر رو آدم حساب نمیکنن،به حقوق کودکان اهمیتی نمیدن.اینا و خیلی چیزهای دیگه توی خیلی از شهرها و شهرستان های ایران هست.و وقتی هم که سطح فرهنگ و سواد و دانش یه آدم بالا رفت زندگی توی اون محیط واسش میشه دقیقا مثل جهنم.