مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب دردلم هستی و بین من و تو فاصله هاست

بعضی وقتها که مست میکنم یاد پدرم‌ میفتم.خیلی سالهای طولانی با هم قهر بودیم بی دلیل و تا وقتی هم مُرد آشتی نکردیم،وقتی هم فوت شد سن کمی داشت،۵۷ یا ۵۸ سالش بود.وقتی مُرد من گریه نکردم،در واقع هیچ وقت گریه نکردم.یادم میاد اون موقع که نوجوون بودم و باهم زندگی میکردیم خواهرش فوت شده بود،اونم با خواهرش قهر بود ولی ظاهرا رفته بود واسه خاک سپاری اش.توی حیاط خونمون بود،داشت لباس هاش رو میزاشت توی لباسشویی و فین فین میکرد.معلوم بود که گریه کرده.من توی دلم گفتم ایشالا تو هم بمیری منم از دستت راحت بشم.نمیدونستم که واقعا چند سال بعدش میمیره.در همه این نزدیک به ۴۰ سالی که تجربه زیستن داشتم در هر بزنگاهی از زندگیم جای خالی اش رو حس کردم،دانشگاه رفتن،سربازی رفتن،طلاق و دادگاه و بازداشتگاه و کلانتری،خواستگاری و عروسی،ماشین خریدن.همیشه به هم سالانم نگاه کردم که پدرهاشون حتی الان که زن و بچه دارن هواشون رو دارن.ولی من همیشه تنها بودم‌.خدا رحمتش بکنه،نور به قبرش بباره ایشالا.هیچ کس نمیدونه که بعد مرگ چی میشه و کجا میریم.میمیریم و همه چیز تموم میشه یا بهشت و جهنم و حساب و کتابی هست.ولی از ته دل امیدوارم حساب و کتابی باشه و دوباره بتونم ببینمش.نه که دلتنگش باشم یا گریه کنم واسش و بی قرار دیدنش باشم.ولی اگر دوباره دیدمش دیگه با هم قهر نمیکنیم.

کمی قبل هم توی اینستاگرام داشتم پیج همین خانم دکتر رو می دیدم که قراره پیشش ivf بکنیم.تصویر بچه های کوچیکی رو که به دنیا آورده بود و جنین ها رو توی پیجش گذاشته بود.چشمام پر از اشک شد.اگر روزی فرزندی داشتم هیچی ندارم بهش بدم،نه پول آن چنانی دارم،نه ماشین خوبی،نه خونه بزرگی،ولی عوضش پدر خوبی واسش میشم.میزارم آزاد و رها و خوشحال بزرگ بشه،نمیزنم توی سرش،کاری نمیکنم که از ترس من و فرار از خونه ازدواج بکنه،اگه گندی بالا آورد جوری رفتار میکنم که راحت بیاد بگه.پدر خوبی میشم.