شما صاحب دو زندگی هستید، دومی زمانی آغاز می‌شود که درمی‌یابید فقط یک زندگی دارید.

بعضی وقتها وسط انجام یه کاری هستی یا توی بحبوحه  یه جنگ یا بحران هستی و داغی و نمیفهمی چی داره به سرت میاد بعد که از اون قضیه خارج میشی یا به کل فراموشش میکنی و ذهنت انگار خودش رو عمدا ریست میکنه و دچار فراموشی میشی یا این که با خودت میگی من چه طور این مهلکه رو پشت سر گذاشتم.بهش فکر میکنی و استرس میگیری.حتما یه اسم یا تعریف واسه این حالت توی پزشکی و روانپزشکی وجود داره.

برای من کار کردن خودم و عزیزدل توی بیمارستان در تمام روزها و شبهای کرونایی حکم این موضوع بالا رو داشت.حالا که دیگه تهران نیستم،حالا که دیگه توی بیمارستان هم نیستم.حالا که شدم یه راننده اسنپ ساده وقتی بر میگردم و به پشت سر خودم نگاه میکنم ،پشتم میلرزه و قلبم پر از اندوه میشه.پشتم میلرزه از این که چطور تونستم دووم بیارم؟روزی رو به یاد میارم که جمعه بود و من خونه بودم،عزیزدل لانگ بود و توی بیمارستان بود.صبح با سردرد خیلی بدی بیدار شدم و اون قدر حالم بد شد در ادامه اش که واقعا داشتم میمردم،هیچ کس،به معنای واقعی هیچ کس رو هم نداشتم که یه لیوان آب بده دستم.با خودم فکر کردم که یه طناب پیدا کنم و بندازم روی قلاب لوستر و خودم رو دار بزنم،یا برم و هر چی قرص داریم بخورم و با یه تیغ رگم رو بزنم و خودم رو راحت کنم از این بیماری جانکاه و تنهایی و بی پولی و فشار مهریه،فکری که توی سرم بود افکار گذرای نوجوونی و خامی نبود بلکه باورم بود،چیزی بود که بهش رسیده بودم.ولی گذشت.قلبم چرا پر از اندوه میشه؟تک تک آدمهایی که میشناختم،همسایه ها،دوست ها،همکارهایی که یا کرونا گرفتن و مُردن یا به خاطر عوارضش فوت شدن.آدمهای نازنینی که میتونستن سالها هنوز زندگی بکنن،بزرگ شدن بچه هاشون رو ببینن،عروس و داماد شدنشون رو ببینن،خودشون ازدواج بکنن،زندگی بکنن با همه سختی ها و رنج ها،ولی زنده باشن و قوت قلب اطرافیانشون.ولی این بیماری اونا رو از ما گرفت.