دیگر دم فرو بندیم، ای افیلیای مهربان! ای پری‌رو، در نیایش‌های خویش، گناهان مرا نیز به یاد آر.

خوب که چی؟آخرش که چی؟

همه ما نه یک بار و نه ده بار که شاید بارها و بارها از خودمون این رو پرسیدیم که خوب آخرش که چی و این همه رنج و سختی و زندگی کردن برای چی؟و مثل داداش گلم هملت بارها و بارها از خودمون پرسیدیم که آیا شایسته‌تر آن است که به تیر و تازیانهٔ تقدیرِ جفاپیشه تن دردهیم،یا این که ساز و برگ نبرد برداشته، به جنگ مشکلات فراوان رویم تا آن دشواری‌ها را ز میان برداریم؟

من سالهاست جواب این سوالات رو پیدا کردم،منتهای مراتب انگار که زبانم قاصر هست از شرح و بسط و اَلکَن هستم از توضیحش.دلم میخواست لابه لای این همه پست مبتذل یه حرف درست بزنم و یه کار قشنگ بکنم،دلم میخواست دست هر کس رو که میگفت زندگی بکنیم که چی بشه؟این همه رنج و سختی رو تحمل بکنیم که چی بشه رو بگیرم و ببوسم،دلم میخواست جلوی هر آدم ناامیدی خم میشدم و پاهاش رو میبوسیدم( خصوصا اگر دختر بود)و براش حرف میزدم و بهش میگفتم برادرم،خواهرم،زندگی همینه،همین لحظه های معمولی،همین سختی ها،زندگی از اولش سخت بوده،از لحظه ای که بشر از مادر متولد میشه با گریه خارج میشه و میفهمه که زندگی سخته تا لحظه ای که باید بزاری و بری،حالا این وسط سختی ها چند تا اتفاق خوب هم میفته.

هدف چیه؟هیچ.مهربانی فقط.آخر همه پست هام من میگم،همین.بوس.هدف زندگی من همینه که ببوسم و برم،هدف زندگی یکی اینه که مادر بشه،یکی پزشک بشه،یکی دختر بشه،یکی راننده اسنپ بشه،یکی باغبون بشه،هدف والایی وجود نداره.اومدیم که مهربون باشیم،زندگی کنیم و بریم.فقط مهربون باشیم.جوری زندگی کنیم که وقتی به یاد ما بیفتن مهربونی ما رو به یاد بیارن.اگر پدرمون،مادرمون،خواهرمون،زنمون،شوهرمون،برادرمون رو از دست دادیم و وقتی بهش فکر میکنیم اولین چیزی که میاد تو ذهنمون مهربونی اش بوده،دیگه اون آدم رسالت خودش رو انجام داده.دیگه براش غصه نخورین.

زندگی همین لحظه های معمولی هست،پر از درد و رنج و سختی هست.ولی زیباست،باید دوستش داشت.

همین.بوس.