صورت آدم جای محدودی دارد. اگر آن را با خنده پر کنی، دیگر جایی برای گریه نخواهد ماند.

به درخواست دوست عزیزم qustion که نه میدونم دختره یا پسره،نه دیدمش و نه میدونم کدوم شهر هست و نه تا حالا کامنت واسم گذاشته ، میخوام در مورد فیلم taxi driver چند کلمه بنویسم با این توضیح که من هیچ تجربه ای در مقاله نویسی و کتابت ندارم.پس ایرادات اون رو ببخشید.

 من همچین وبلاگ نویسی هستم،شما خواننده هام رو دوست دارم،بگین بنویس مینویسم،بگین بخواب میخوابم،هر کاری بگین میکنم براتون.

دوستتون دارم،دست خودم نیست.دوست داشتن اینجوریه دیگه.

------------------------------------

راننده تاکسی،عصیان یک فرد.

راننده تاکسی فیلمی  به کارگردانی مارتین اسکورسیزی و محصول سال ۱۹۷۶ می باشد.در همه فهرست هایی که از بزرگترین و تاثیر گذارترین فیلمهای تاریخ سینما منتشر میشود "راننده تاکسی" در آن جای دارد.سالهاست که در مورد این فیلم هزاران مطلب نوشته شده است و همه چیز آن مورد بحث قرار گرفته است.اما من در این نوشتار سعی دارم نظر شخصی خودم را در مورد این فیلم و این که چه دلایلی در فیلم و همین طور درشخصیت اصلی آن تراویس بیکل وجود دارد که آن را برجسته و خاص و دوست داشتنی کرده است‌.

لایه های روانشناسانه فیلم : رابرت دنیرو به خوبی نقش سربازی را بازی میکند که به تازگی از جنگ ویتنام برگشته است و بدون آن که اشاره مستقیمی در فیلم بشود از اختلال  PTSD رنج میبرد.این اختلال در افرادی به وجود می آید که تجربه مستقیمی از رویارویی با عامل استرس زای شدیدی داشته اند که منجر به مرگ و یا سانحه جدی شده است.مثل سربازهایی که از جنگ برگشته اند.تراویس هم از جامعه بیزار است و هم از فسادی که در شهر هست،احساس تنهایی دارد و هیچ دوستی ندارد. در لبه فروپاشی شخصیتی قرار دارد ، اختلال خواب دارد و بی قرار است.همه این مسائل با تراویس هست و تا جایی ادامه پیدا میکند که در یکی از سکانس های مهم فیلم ما میبینیم که تراویس پای تلفن سعی میکند که دختر مورد علاقه اش بتسی رو برای قرار دوم متقاعد کند ، اما او قبول نمیکند و دوربین از تراویس  فاصله می گیرد و صدای او محو میشود،در همان لحظه فروپاشی شخصیتی تراویس شکل می گیردظاهرا شخصیت و روان تراویس فقط منتظر تلنگری بود تا از یک راننده تاکسی ساده به قاتلی خونسرد تبدیل شود.اختلال خواب،بحران شخصیتی و خودبیگانگی مسائلی هستند که تراویس با آن ها درگیر هست.فیلم به گذشته تراویس و علت پیدایش این مسائل در تراویس نمی پردازد اما به خوبی نشون میدهد که این مسائل چقدر میتواند روی روح و روان یک فرد تاثیر منفی بر جای بگذارد.

موسیقی فیلم:خلق موزیک این فیلم بر عهده برنارد هرمن بوده و در سبک و استایل موسیقی جَز (jazz) هست.وقتی به موسیقی فیلم گوش میدهیم،حتی بدون نگاه کردن به صحنه های فیلم به خوبی میتوانیم دیوانگی و دیستوپیایی و پادآرمان شهر بودن شهر نیویورک رو تصور کنیم.موسیقی با نوایی از ساکسیفون شروع می شود که به زیبایی به هم ریختگی و هرج و مرج شهر را تداعی میکند و بعد از آن با صداهای بلند طبل و اصواتی رو به رو میشویم که نشان دهنده ذهن به هم ریخته و عذاب تراویس است.البته که صدای طبل ها در فیلم شاید اشاره ای به پیشینه نظامی تراویس هم داشته باشد.هر چه که فیلم رو به جلوتر میرود،موسیقی فیلم،آکوردها،نوای ساکسیفون و ترومپت ها و طبل ها بیشتر بیگانگی تراویس را با محیط شهری نشون میدهد و همین موسیقی فیلم یکی از زیبایی های فیلم هست.

بازی های زیبا:رابرت دنیرو،جودی فاستر،هاروی کیتل،سیبِل شپرد و خود مارتین اسکورسیزی و گروهی از بازیگران که به خوبی در این فیلم نقش آفرینی کرده اند.سبک بازیگری رابرت دنیرو "متد اکتینگ" هست.متد اکتینگ تکنیکی است که بازیگران برای همذات پنداری کامل احساسی با نقشی که قرار است به تصویر بکشند، استفاده می‌کنند. در تمرین، بازیگر به نقش تبدیل می‌شود و اغلب برای مدت طولانی در قالب شخصیتش باقی می‌ماند.سکانس ماندگار رابرت دنیرو و یا گفتگوی تراویس با مسافرش که نقشه قتل همسرش را برای وی توضیح می دهد،مثال های کوچکی از بازی های زیبای هنرپیشه ها در این فیلم می باشد.

همزاد پنداری:همه ما در زندگی لحظاتی داشته ایم که دلمان میخواسته مثل تراویس بیکل عصیان بکنیم و با اسلحه ای پر به جنگ فساد و تباهی برویم و همین یکی از زیبایی های فیلم است.این که انگار تراویس یکی از خود ماست که بر علیه سیستم،بر علیه دروغ و فساد قد علم کرده است.و جالب این جاست که حتی افرادی پا را فراتر گذاشته اند و دقیقا به روش تراویس نقشه ترور افرادی را داشته اند.اکثر افرادی که فیلم را دیده اند شیفته شخصیت تراویس،مدل موهایش،عینک آفتابی اش،حرکاتش،مدل راه رفتنش و سیگار کشیدنش شده اند و هنوز هم پس از سالها لباس هایی با عنوان استایل تراویس در سایتهای اینترنتی به فروش می رود. این یعنی هر کسی انگار تراویس بیکلی درون خود دارد که فیلم توانسته آن را به خوبی نشان دهد و همین همزادپنداری یکی از دلایل زیبایی فیلم است.

----------------------------------------