نه، کسی تصمیم خود کشی را نمی‌گیرد، خود کشی با بعضی‌ها هست. در خمیره و در سرشت آنهاست، نمی‌توانند از دستش بگریزند.

حقیقتا میلی که در من به زندگی وجود داره بی اندازه و زیاد از حد هست،سکس رو بیشتر از همه دوست دارم،پسرهای خوشگل و دخترونه و دوجنسه که میبینم دلم میخواد کیرشون رو که اندازه یه بامیه خورشتی هست بخورم،زنها رو از ۱۸ سالگی تا ۱۸۰ سالگی همه چیزشون رو دوست دارم،درخت میکارم تو باغچه تا سبز بشه و همه جا خوشگل بشه،شراب میندازم که سالها بعد توی تولد بچه ام یا سالگرد ازدواجمون باز کنم و بخورم.همه این ها حکایت از شور زندگی در من و امید به آینده داره،اما حقیقتا انگار میلی عجیب به خودکشی دارم،گاهی با خودم اندیشه میکنم که خسته شده ام از این زندگی و هیچ کاری انگار ندارم،غرق در دریای افکار منفی میشم.به واسطه کتاب ها و جزوه های پزشکی و فامیل و زن پزشک و کادر درمانی که دارم اطلاعات دقیقی از داروهایی پیدا کردم که از یک دوز مشخص به بعد کشنده میشه.این وسوسه باهام هست که یه روز صبح جمعه برم حلیم بخرم و نون بربری و برای عزیز دل بیارم و توی رختخواب بهش بدم بخوره و بعد خودم برم توی هال و کار رو تموم کنم.حقیقتا بعضی ها هم میگن به خاطر مادرم یا زنم یا بچه هام خودم رو راحت نمیکنم.ولی من هیچ کس واسم مهم نیست.فقط دلم میخواد خلاص بشم.این فکرها میاد توی سرم،دست خودم نیست،واقعا دست خودم نیست.اسکیزو و پارانوئید هم نیستم که صداهایی توی سرم بشنوم،افسرده هم نیستم،به نظر خودم و گواه روانشناسی که چند ماه پیش بهش مراجعه کردم انسان خوب و نرمالی با روانی سالم هستم.ولی واقعا این میل مبهم به نیست شدن از گوشه های مغزم رخت بر نمی بندد.