چه کنم که نگاه من به همه چیز با دیگران، تفاوتی اساسی دارد. آیا تقصیر من است؟ آیا سزاوار سرزنشم؟

در حین آشپزی،رانندگی،ظرف شستن،دستشویی کردن،راه رفتن،جدا کردن سیب زمینی و پیاز من خیلی فکر میکنم و گاهی اوقات امر بهم مشتبه میشه که یه فیلسوفی چیزی هستم اما در حقیقت امر گوز هیچ کونی نیستم.

نکته ای که تازگی ها زیاد بهش فکر کردم و بی ارتباط هم با چند پست اخیر در رابطه به نسل ها نیست رو میخوام بیان کنم با این تذکر که اینا همه از ذهن خودم سرچشمه گرفته و هیچ دلیل و سند علمی پشت حرفهام نیست.

در خلال سالهای آخر دهه ۵۰ تا اوائل دهه ۷۰،چیزی حدود ۲۰ سال فرزندانی در این سرزمین متولد شدن،همه کسایی که متولد شدن منظور من نیست،بلکه تعداد خاصی از اونا رو میگم.که راه و مسیر زندگیشون رو پیدا نکردن و به دلیل پاره ای از مسائل اجتماعی پشت انسانهای دیگه و در بازی های روزگار محو شدن که برای این گروه از آدمها عنوان "نسل گمشده" رو انتخاب کردم.

نسل گمشده محصول و زاده دوران جنگ هست و اون قدر کوچیک بودن که نتونستن برن جنگ اما شرایط خانواده شون جوری بوده که جنگ تاثیر مستقیمی روی تمام زندگیشون داشته،یا پدرشون در جنگ کشته شده،یا جنگ زده شدن و رفتن شهرهای دیگه ای و یا این که تاثیر روانی بر روی تربیت اون ها داشته.نسل گمشده اکثرا آمال و آرزوهاشون توی خانواده های پرجعیت بین دایی و عمه و خاله و هفت،هشت تا خواهر و برادر دیگه گم شد و توی مدارس دولتی و شلوغ بزرگ شدن.هدفشون رو از زندگی پیدا نکردن،دهه شصت ای هایی میشناسم که هنوز در مرز چهل سالگی یا بعد از چهل سالگی دارن درس میخونن؟به چه دلیل؟خودشون هم نمیدونن.خیلی ها از این نسل به خاطر اتفاقات سال ۸۸ مسیر زندگیشون عوض شد.خیلی هاشون با وجود طی کردن مدارج علمی و داشتن مدارک دانشگاهی و تحصیلات عالیه مشاغل خوبی پیدا نکردن،به خاطر این که توی شهرستان های کوچیک بودن و یا این که در سالهای آخر دهه ۸۰ و  دهه ۹۰ تحریم های زیادی به وجود اومد که باعث تعطیلی شرکت ها شد و همزمان با فارغ التحصیلی این آدمها بود،خیلی از دخترانشون با وجود هنرمند بودن،تحصیل کرده بودن،ازدواج کردن و خانه دار شدن و به دست فراموشی سپرده شدن و اون پتانسیل و هوشی که داشتن در زمینه علم و هنر تبدیل شد به آشپزی و کارهای خونه و بچه داری.خیلی هاشون به خاطر مسائل مهریه سالها زندانی شدن و شغلشون رو از دست دادن و یا متواری و در گمنامی زندگی میکنن.نسل گمشده دیر به فکر مهاجرت افتاد،توی سالهای بعد ۳۵ سالگی بعضی هاشون به مهاجرت فکر کردن.بعضی افراد این نسل نتونستن به خاطر حجم بالای فارغ التحصیلان توی اون سالها شغل مناسبی پیدا بکنن،یا این که ازدواج بکنن.تعداد زیادی از دخترهای متولدین آخر دهه ۵۰ تا اوائل دهه ۷۰ هنوز هم مجرد هستن.این نسل توشون آدمهای فرهیخته و درس خون زیاد هست،اما هیچ وقت به جایی نرسیدن.موقعیتش پیش نیومد.آدمهای این نسل بنا به دلایل زیادی سرخورده هستن،با این که بیشترین تلاش رو هم کردن.

بازم در انتها میگم منظور من از نسل گمشده همه متولدین دهه ۵۰ و ۶۰ و ۷۰ نیست،بلکه تعداد قلیلی از اونها که انگار گم شدن،محو شدن،دیده نشدن،فرصتی براشون به وجود نیومد،براساس شرایط سیاسی به بن بست رسیدن،مهاجرت ناخواسته کردن،مدارک دانشگاهی دارن ولی بیکارن یا شغلی کاملا غیرمرتبط دارن،از این شاخه به اون شاخه زیاد پریدن و ... .

 من خودم نمونه بارز آدمی از نسل گمشده هستم.