من می‌دانم که زندگی چیز وحشتناکی است، بله ضمناً این را هم می‌دانم که زندگی زیباست.

من همیشه از افرادی که کامنت میزارن حتی اونهایی که فحش میدن و دشمنی میکنن تشکر کردم.چون شما هستین که مشوق راه وبلاگ نویس ها هستین.

اما الان و امشب میخوام تشکر کنم از همه کسانی که با وجود این همه جذابیت های بصری و تصویری دیگر رسانه های اجتماعی هنوزم وبلاگ مینویسن.

وبلاگ نویس ها ما رو با خودشون همراه میکنن و میبرن توی زندگیشون،ما با وبلاگ نویس ها و پست هاشون توی تمام این سالها شاد شدیم،خندیدیم،گریه کردیم،شاهد بزرگ شدن و ازدواج و طلاق و مشکلاتشون بودیم.

وبلاگ نویس ها ما خواننده ها رو محرم اسرار خودشون میدونن،ما چیزهایی رو میخونیم و میدونیم از وبلاگ نویس ها که نزدیک ترین کسان اونها هم نمیدونن،ما شریک همه لحظاتشون هستیم‌.

اگر شاد هستن،غمگین هستن،سر قرار رفتن،خواستگار داشتن،بی حوصله و پَکر بودن به ما گفتن‌.

وبلاگ نویس ها خصوصا بلاگ اسکایی هایی که من دیدم نجیب ترین و بهترین آدمها هستن،نه مثل اینستاگرامی ها دنبال شوآف و فخرفروشی و نه مثل یوتیوبر ها دنبال افزایش بازدید و درآمد و نه مثل نی نی سایتی ها دنبال خاله زنکی و نه مثل تلگرامی ها دنبال تبلیغات و نه مثل توئیتری ها دنبال دعوا هستن.وبلاگ نویس ها منطقی،آروم،اهل مطالعه و صبور هستن.

همه ما وبلاگ هایی رو میشناسیم و میخونیم که سالهای سال هست دارن واسه ما مینویسن،اونا نه ما رو میشناسن،نه دنبال لایک گرفتن هستن و نه انتظار کامنت دارن و نه پولی به جیب میزنن‌.

وبلاگ هایی هستن که وقتی استرس داریم با خوندنشون آروم میشیم،وقتی توی سفر هستیم و توی جاده هستیم با خوندنشون سرگرم میشیم،ازشون اموختیم،باهاشون همزادپنداری کردیم و دوستشون داشتیم.

وبلاگ نویس های عزیز،نویسنده های گمنام روزگار ما،عزیزان نادیده همه شما رو دوست دارم.