چنانچه می‌توانستی تنها یک بار، یک بار، او را بر سینه ات بفشاری، آن گاه یقیناً همه این خلاء پر می‌شد…

میخوام آخوند بشم و برم روی منبر.

بچه که بودم یه چیزایی رو متوجه میشدم،ولی اون قدر عاقل نبودم که بفهمم.بعدها که بزرگ تر شدم و کتابخون شدم و ازدواج کردم و طلاق گرفتم،کمی عقلم کامل تر شد متوجه شدم که مردمی که دور و اطرافمون زندگی میکنن خیلی کس خل هستن.این داستان طلاق و طولانی بودنش و رنجی که ازش کشیدم انگار منو بالغ کرد.هر چی بیشتر بخونی،هر چی بیشتر بیاموزی،هر چی بیشتر بنویسی و در کنارش وقتی انسان به صفاتی مثل مناعت طبع و قناعت و صدقه دادن و انفاق و کسب مال حلال آراسته بشه انگار که دنیاش عوض میشه.مسلما وقتی شما انسان باهوشی و با کمالاتی بشی میفهمی که با دیگران خیلی فرق داری و حرفهات رو انگار کسی نمیفهمه،ولی متقابلا دیگران هم متوجه این موضوع میشن که شما با بقیه فرق داری حالا اگر به صفات نیک انسانی هم مزین بشین که نورعلی نور میشه.البته که همیشه حسودان و تنگ نظرانی توی اطرافیان و انسانها پیدا میشن که حتی به فقر و قناعت شما هم حسد میورزن،ولی مهم نیست.

لطیف و مهربان بمانید،از پولی که به دست میارین حتی خیلی کم هم اگر شده به دیگران کمک بکنید.نگذارید که سیاست و بی مهری ها و خیانت ها،ظلم ظالمان،اهانت فخرفروشان و مال اندوزان شما رو عوض بکنه.