چیزی که می‌خواهی به خاطر داشته باشی را فراموش می‌کنی، و چیزی که می‌خواهی فراموش کنی را به یاد می‌آوری.

این داستان رو تا حالا واسه هیچ کس تعریف نکردم.

من از همون بچگی آدمی بودم که اعتقادی به جن و ماورا طبیعه نداشتم.درسته قلب رقیقی دارم و از صمیم قلب دلم میخواد خدایی باشه و روز حسابی ولی خوب چه کنم که باور ندارم به هیچی.پس این ماجرا نشات گرفته از افکار مالیخولیا و شیزوفرنی و توهمات و اعتقادم به جن و روح نیست.

زمانی که جنوب زندگی میکردیم و من حول و حوش چهارده،پونزده سال داشتم حدود یک سالی این اتفاق برام میفتاد.توی خیلی از خونه های قدیمی جنوبی زیرزمین هست،مادر من توی زیرزمین یک دستگاه ماشین بافندگی مارک brother داشت که وقتی باهاش کار میکرد صدای خاصی میداد،در واقع باید یه دسته رو هی از این طرف به اون طرف میکشید تا هر رجی بافته بشه و این کار صدای خاصی تولید میکرد که فقط شبیه به خودش بود.

من برای تقریبا یک سال هر وقت تنها بودم صدای اون ماشین رو میشنیدم و از اونجایی که هیچ ترس و اعتقادی به هیچ موجودی نداشتم و ندارم میرفتم توی زیرزمین و میدیدم که هیچ کس اونجا نیست.صدا کاملا واضح میومد،جوری که انگار یکی داره با ماشین بافندگی کار میکنه،گوش میدادم و به سرعت پله ها رو میپریدم پایین و میدیم هیچ کس نیست.بعد از اون صداها،صدای زنونه ای میومد که اسمم رو میگفت،یعنی قشنگ صدام میکرد و وقتی میرفتم پایین هیچ کس نبود.یک سالی طول کشید تا این اتفاقات تموم بشه.قبل و بعد از اون هم دیگه اتفاق مشابهی برام تکرار نشد.من توی اون دوره نمیترسیدم،توهم خاصی هم نداشتم،مشکل روحی و روانی هم نداشتم،نه مشکل خانوادگی داشتم،نه بهم تجاوز شده بود،نه فقیر بودیم.یه پسر تقریبا نوجوون معمولی شاد و سرحال بودم.هیچ وقت نفهمیدم ریشه این صداها چی بود.