نوشته یعنی ناشناخته. پیش از نوشتن، در کمال روشن‌بینی حتی، آدم هیچ نمی‌داند که چه خواهد نوشت.

من متاسفانه یا خوشبختانه خیلی تلویزیون میبینم.هیچ کس اندازه من شبکه های ایران رو نمیبینه.

تلویزیون اول:یه شبکه ای بود من خیلی دوستش  داشتم به اسم "ایران کالا" که همش میرفت توی دهات ها و شهرستان ها از کارخانه ها و تولیدی ها گزارش تهیه میکرد و زیرنویسش همیشه قیمت ماشین و مسکن بود.شبکه خوبی بود ولی حیف که جمع شد.

تلویزیون دوم:یه چند ماهی هست متوجه شدم که رسانه ملی توجه خیلی ویژه ای به افغانستانی ها میکنه که به نظرم خیلی هم خوبه.بخش خبری ویژه دارن،سریال ازشون میزاره و اینا.این برنامه ریزهای حکومت ظاهرا دارن متوجه میشن که مهاجرین افغانستانی چه پتانسیل بزرگی داشتن و اینا بی توجه بودن بهش‌.

تلویزیون سوم:یه تعداد زیادی از مجری ها و گوینده ها و برنامه سازها و هنرپیشه ها و حتی آخوندهای کارشناس دیگه توی صداوسیما نیستن و انگار وجود خارجی ندارن و حذف شدن.

تلویزیون چهارم:خیلی دارن روی مراسم ها و مناسبتهای مذهبی مانور میدن.جشن تکلیف،شهادت ها،روز دختر و مراسم های مشابه رو اون قدر بزرگ برگزار میکنن که حد و حساب نداره.

تلویزیون پنجم:همه برنامه ها شده مسابقه،امکان نداره تی وی رو روشن بکنی و همزمان توی دو سه کانال مسابقه پخش نشه.

تلویزیون ششم:همه تبلیغات هم شده تبلیغ بانک ها و چند تا کارخانه بی نام و نشان تولید کننده قابلمه و کفش و شهر فرش و شهرلوازم خانگی.تبلیغات رو هم دادم همه رو دست سه چهار نفر که خودشون هم توی همه تبلیغات بازی میکنن.

تلویزیون هفتم:فیلمهایی که شبکه نمایش میزاره نه تنها دیالوگ ها به کل عوض میشه بلکه موضوع فیلم هم کاملا عوض میکنن.

به نظر منی که بیست و چهاری پای تلویزیون هستم کل شبکه های رادیویی و تلویزیونی رو باید جمع بکنن این قدر که بی محتوا و تکراری هستن.همش تبلیغ و برنامه های بی محتوا و مسابقه.