زمانی در نوجوانی و جوانی فکر می‌کردم که باید به دیگران نشان دهم که خواندن یعنی چی؟ اما الآن دنبال این نیستم.

فعلا فقط تو حالتی هستم که دوست دارم فقط ترانه های سنتی گوش بدم،تصنیف دیگه ای که خیلی قشنگه و شعرش رو هم خیلی دوست دارم کاریه از استاد شجریان به نام "ببار ای بارون،ببار" که فکر کنم تو دستگاه همایون باشه.

وقتی به شعر این تصنیف خوب دقت میکنی میبینی که شاعر در حسرت روزهای از دست رفته نشسته و چشم امیدش به بارونه که بباره و مشکلات رو حل بکنه و از بارون میخواد که به خاطر مجنون و همه عاشقهای این دیار و همه کسایی که رفتن و ما رو تو این دنیا تنها گذاشتن بباره.از بارون میخواد بباره به خاطر مردای واقعی که کشته شدن.به خاطر همه کسایی که کسی رو صادقانه و پاک دوست داشتن اما بهش نرسیدن.نمیدونم چه چیزی تو این ترانه وجود داره که از شنیدنش خسته نمیشم.